HRVATSKA OPERACIJA OLUJA
Operacija Oluja nije bila ništa do namera da se ubiju ili uklone svi Srbi iz Krajine, međutim, pošto je uživala američku podršku, ona je bila nezanimljiva i nije tretirana ni kao masakr ni kao genocid (Delovi iz studije "Politika genocida", Edvarda Hermana i Dejvida Pitersona, koja je upravo objavljena na srpskom jeziku; naslovi i medjunaslovi su redakcijski)
U toku svoje borbe da se otcepi od Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, Hrvatska je učinila odlučan napor da satre i etnički očisti veliki broj Srba koji su ostali na hrvatskoj teritoriji. To su prvo učinili srpskim stanovnicima Zapadne Slavonije u operaciji Bljesak, u maju 1995. Kasnije, i u mnogo većim razmerama, Hrvatska je, u avgustu 1995. započela operaciju Oluja protiv Srba koji su živeli u oblasti Krajine, gde Hrvatska ima veoma dugačku granicu sa Bosnom i Hercegovinom.
Američka pomoć za proterivanje Srba
Ove operacije dobile su američku pomoć u materijalu, kao i obaveštajnu i diplomatsku podršku. I hrvatske i trupe bosanskih Muslimana obučavali su korporativni američki plaćenici kao što je MPRI (Military Professional Resources Inc.).
Pokrenuta manje od dva meseca posle masakra u Srebrenici, operacija Oluja proterala je oko dvesta pedeset hiljada Srba iz Krajine, sa obe strane bosansko-hrvatske granice. Ubijeno je više hiljada Srba, uključujući nekoliko stotina žena i dece. Tog avgustovskog dana, kada je Savet bezbednosti razmatrao situaciju u Bosni i Hrvatskoj, američki ambasador Madlen Olbrajt slikovito se izražavala koliko je „važno“ da se „pažnja međunarodne zajednice usredsredi na loš položaj izbeglica iz Srebrenice i Žepe“, navodeći, po svojim procenama, oko trinaest hiljada koje su „Srbi sa Pala tukli, silovali i ubili“. Ali ništa slično nije rekla za dvadeset puta veće čišćenje Srba iz Krajine, sa efikasnošću nalik blic-krigu, kada je Srebrenica korišćena kao pokriće za operaciju koja je tada još uvek trajala.
Tudjman je voleo etnički homogene države
Etničko čišćenje dve stotine pedeset hiljada Srba bio je najznačajniji događaj te vrste u ratovima na Balkanu. Po logici Međunarodnog tribunala za zločine u bivšoj Jugoslaviji, hrvatske vođe operacije Oluja mogli su da budu optuženi za genocid. Razmotrimo rezonovanje Suda u presudi za prvi slučaj koji se odnosi na Srebrenicu, gde je Sud prihvatio „da namera da se iskoreni grupa u okviru ograničene geografske oblasti kao pokrajina države ili čak opština – može biti okarakterisana kao genocid“. Zaista, operacija Oluja nije bila ništa do namera da se ubiju ili uklone svi Srbi iz Krajine, oblasti daleko veće od Srebrenice. Piter Galbrajt, tadašnji američki ambasador u Hrvatskoj, rekao je u svom svedočenju pred Tribunalom u jednom od slučajeva vezanih za operaciju Oluja da je „Franjo Tuđman verovao da su etnički homogene evropske države mnogo prosperitetnije“ i da je Tuđman „krajinske Srbe smatrao posebnom pretnjom zbog njihovog geografskog položaja... kojim skoro odvajaju severni deo Hrvatske od obale“. Galbrajt je takođe naveo razgovor sa jednim od Tuđmanovih najbližih pomoćnika koji mu je rekao: „Ne možemo prihvatiti njihov povratak. Oni su rak u stomaku Hrvatske“.
Najčistiji slučaj namernog i masovnog etničkog čišćenja
Međutim, pošto je operacija Oluja rešila hrvatski problem sa Srbima i uživala američku podršku, ona je bila nezanimljiva i nije tretirana ni kao masakr ni kao genocid, kao što se vidi iz Tabele 3. U stvari, iako je to bio najčistiji slučaj namernog i masovnog etničkog čišćenja koji se može naći, Piter Galbrajt je negirao čak i oznaku „etničko čišćenje“, koja je dominirala u izveštavanju o ovim ratovima. „Ovo nije etničko čišćenje“, rekao je Bi-Bi-Si radiju u toku operacije Oluja. „Etničko čišćenje je praksa koju vodi Beograd, a vrše je bosanski i hrvatski Srbi, nasilno proterujući hrvatsko i muslimansko lokalno stanovništvo, koristeći taktiku terora“.
U stvari, Galbrajtova surova podela vojne taktike prema izvršiocima i žrtvama – „etničko čišćenje ako ga vrše Srbi protiv Hrvata i Muslimana, ali nije etničko čišćenje ako ga sprovode muslimansko-hrvatske snage protiv Srba“ – otkriva dobar deo američkog i zapadnog pristupa ratovima na Balkanu i mnogim drugim mestima sukoba. Američki mediji su koristili i nastavljaju da koriste frazu u potpunoj saglasnosti sa navedenom Galbrajtovom upotrebom. Operacija Oluja je bila benigno etničko čišćenje i krvorpoliće i saglasno tome je i tretirana u „slobodnoj štampi” i među zagovornicima humanitarnih intervencija.
