BOSNA I HERCEGOVINA- DEMONIZOVANJE SRBA

Tokom građanskih ratova koji su pratili razaranje Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije devedesetih godina prošlog veka – SAD, Nemačka, NATO i Evropska unija – svi su stali uz nacionalne manjine koje su tražile da se odvoje od jedinstvene federalne države i svi su bili protiv nacionalne grupe Srba koja je najduže istrajavala na očuvanju Jugoslavije. To je svrstalo zapadni blok čvrsto iza Hrvata i Slovenaca, a onda bosanskih Muslimana i, najzad, kosovskih Albanaca.

Ratovi u Bosni i Hercegovini (1992–1995) i na Kosovu (1998–1999) privukli su ogromnu pažnju u Sjedinjenim Američkim Državama i na Zapadu uopšte, potpomognuti osnivanjem Međunarodnog tribunala za bivšu Jugoslaviju i njegovom odlučnom službom u ime NATO-a i njegovih jugoslovenskih klijenata (bosanskih Muslimana, Hrvata, Slovenaca, i kosovskih Albanaca), a protiv demonizovanih Srba.


Mapa iz vremena kada je još postojala država Srbija i Crna Gora

Velika patetična prevara

Pošto su NATO sile podržavale, pa čak i vodile ratne operacije, a kako je bilo značajnog etničkog čišćenja i etničkog ubijanja – prirodno je da su izrazi „etničko čišćenje“, ali i „masakr“ i „genocid“ brzo bili primenjeni na ratne operacije Srba. Primetna inflacija optužbi protiv srpskog nasilja i zla (uz umanjivanje nasilja koje su vršili NATO klijenti), izmišljeni koncentracioni logori, „logori za silovanje“ i slične analogije sa nacističkim logorima, naveli su potpukovnika Džona Sreja, bivšeg šefa američke obaveštajne službe u Sarajevu, da još pre završetka rata izađe u javnost sa optužbom da „Amerika nije tako patetično prevarena još od vremena kada je Robert Maknamara pospešio eskalaciju Vijetnamskog rata...“. Popularna percepcija bosanske muslimanske vlade kreirana je pomoću plodonosne propagandne mašinerije. Čudna kombinacija tri glavna spin-doktora, uključujući i PR kompanije u službi Bosanaca, medijske stručnjake i elemente iz Stejt departmenta – uspeli su da izmanipulišu iluzije i da potpomognu muslimanske ciljeve“.

Vođe bosanskih Muslimana počele su da šire optužbe za 200.000 mrtvih početkom 1993, samo devet meseci nakon početka ovog građanskog rata. Ova i veće cifre brzo su ušle i u medije, podržavajući optužbu za genocid i pravdajući pozive na stranu intervenciju u cilju zaštite bosanskih Muslimana. Međutim, ova optužba je pala 2005–2007, kada su dve različite studije, jedna koju je naručio sam Tribunal, a druga koju je naručila norveška vlada, zaključile da je broj žrtava u bosanskom sukobu bio oko sto hiljada, uključujući civilne i vojne žrtve svih sukobljenih strana. Zbog njihovih izvora, ovi nalazi se nisu mogli lako odbaciti i ismejati kao „poricanje holokausta“ ili „revizionizam“, ali su samo vrlo diskretno objavljeni u zapadnim medijama, sporo zamenjujući mnogo veće cifre od dvesta do dvesta pedeset hiljada, i to bez analiza ili objašnjenja za prethodno lakoverno prihvatanje neverovatnih i neproverenih tvrdnji bosansko-muslimanske propagande.


Foto i vest sa sajta Kozarac.com: Srebrenica, 11. juli 2007. godine- Klanjanjem
dženaze, koju je predvodio reisu-l-ulema Islamske zajednice u BiH
dr. Mustafa ef. Cerić, i ukupom posmrtnih ostataka 465 žrtava genocida danas
je u Memorijalnom centru Srebrenica - Potočari završen centralni dio obilježavanja
12. godišnjice genocida u zaštićenoj zoni Ujedinjenih naroda Srebrenici. Tabuti sa
posmrtnim ostacima sinoć su iz fabrike akumulatora prenijeti u krug Memorijalnog
centra, a ovim ukopom je broj žrtava genocida koje su našle posljednji smiraj u
Memorijalnom centru povećan na 2.907.

Srebrenica i koncept genocida

Naravno, „masakr u Srebrenici“ iz jula 1995. često je navođen i mnogo puta ponavljan, i to sa najvećim zgražavanjem, kako bi se pokazalo da se genocid u Bosni zaista i dogodio. Ovome je doprinela činjenica da su i presuda i odluka o žalbi Tribunala za bivšu Jugoslaviju u slučaju generala Radislava Krstića navodile da se genocid mogao dogoditi u „jednom malom geografskom području“ (grad Srebrenica), čak i onda kada se zločinačka strana potrudila da autobusima odvede na sigurno svu decu, žene i starce, dakle, neosporno nisu nikog ubili osim „vojno sposobnih muslimanskih muškaraca.“ Kao što primećuje Majkl Mandel, „u ovoj presudi, genocid je pretvoren ne u obično etničko čišćenje, već u ubijanje potencijalnih vojnika tokom rata zarad sticanja vojne prednosti... U slučaju Krstića, koncept genocida, osim kao čista propaganda, izgubio je svaku vezu sa holokaustom kao programom istrebljenja celih naroda“. Slučaj osam hiljada „muškaraca i dečaka“ ubijenih u Srebrenici izrazito loše je potkrepljen, uglavnom se oslanjajući na teškoću razdvajanja egzekucija od ubijanja tokom bitke (kojih je bilo mnogo tokom dešavanja u Srebrenici jula 1995.), delom na sporne iskaze svedoka (date većinom tokom prinudnog pregovaranja sa Tužilaštvom) i na strastvenim težnjama da se misli najgore o demonizovanim Srbima. Snimak bosanskih Srba kako ubijaju šest muslimanskih muškaraca, daleko od Srebrenice i nepouzdanogporekla, prihvatili su i ugledni zapadni analitičari kao ozbiljan dokaz da je osam hiljada ubijeno u Srebrenici. Čak i ako se takav jedan masakr u Srebrenici desio tako kao što su prihvatile zapadne vlade, i dalje smo suočeni sa anomalijom da ukupan broj mrtvih u Bosni (sto hiljada na svim zaraćenim stranama), i još više broj civilnih žrtava među bosanskim Muslimanima tokom četiri godine „genocida“ (ukupno oko trideset tri hiljade) bledi u poređenju sa brojem žrtava među iračkim civilima tokom trinaestogodišnjih „sankcija masovnog uništenja“ i, za sada sedmogodišnje, invazije i okupacije. Uzevši u obzir procene od 800.000 do 1.000.000 žrtava u slučaju Iraka, odnos broja žrtava u Iraku prema broju mrtvih muslimanskih civila u Bosni je 24 prema 1, odnosno 30 prema 1, za period sankcija i period invazije i okupacije. Međutim, kako se može videti iz Tabele 1, upotreba reči „genocid“ za Bosnu bila je šest puta češća nego za period sankcija u Iraku, i čak trideset sedam puta češća nego za period invazije i okupacije. Anomalija nesaglasne upotrebe reči (kao i selektivne pažnje i indignacije) može se objasniti adaptacijom medija i intelektualaca na propagandne potrebe zapadnog političkog establišmenta. Vrlo su pažljivi i emotivni kada su u pitanju zlikovačka, dakle „genocidna“ krvoprolića, ali su previše ćutljivi prema konstruktivnim krvoprolićima koja pokazuju određenu „složenost".