Istorija dubrovačke književnosti
Centar istraživanja dubrovačke književnosti je Beograd već oko 150 godina
(foto, dr Zlata Bojović na promociji u Srpskoj književnoj zadruzi)
Knjiga prof. dr Zlate Bojović „Istorija dubrovačke književnosti”, predstavljena je juče u Srpskoj književnoj zadruzi.
„Ovo nije knjiga za uživanje, nego suva nauka“, rekla je dr Bojović, koja je istoričar književnosti i redovni profesor Filološkog fakulteta u Beogradu, na Katedri za srpsku književnost i poznati naučni istraživač dubrovačke književnosti.
„Istorija dubrovačke književnosti” sadrži četiri poglavlja: Putevi humanizma, Vek renesanse, Epoha baroka i Dubrovačko prosvetiteljstvo.
Promocija je održana 19. februara 2015.
„Dubrovačka književnost, kao i niz drugih književnosti, istorijska je kategorija i, sa književnoistorijskog stanovišta, o njoj se govori u poetičko-istorijsko-teorijskom okviru kome je pripadala“, kaže dr Bojović. Taj okvir jesu i književne i neknjiževne, vremenske i prostorne, i sve druge koordinate u koje je ona smeštena tokom više vekova, sve do onih godina do kojih je postojala, do početka 19. veka a izdvajanje dubrovačke književnosti bilo je rezultat njenog razvoja od ranih decenija 15. do prvih godina 19. veka.
„Svako kasnije, a to znači i sadašnje, određivanje i pomeranje tih koordinata je naknadno i retroaktivno i ne pripada dubrovačkoj književnosti“, objašnjava dr Bojović i podseća da je Beograd u poslednjih 150 godina, od Stojana Novakovića, centar istraživanja i praćenja dubrovačke knjiženosti.
Prof. dr Milo Lompar, sekretar SKZ, govorio je „povodom knjige i o knjizi“. Ukazao je, povodom knjige, na političku reakciju sa najviših mesta u hrvatskom saboru i vlasti, odakle su „neuljudnim tonom hteli da dovedu u pitanje pravo jednog naučnika da iznese svoje mišljenje i pravo najstarijeg izdavača da tom mišljenju stane uz bok“. On je podsetio na brojna uskraćivanja prava srpskim naučnicima da posmatraju dubrovačku književnost i dugu istoriju brisanja stavova da je dubrovačka književnost zajednička, srpsko-hrvatska. Ukazao je, na primer, da je još 1949. godine Ministarstvo za nauku i kulturu propisalo ne samo da se dubrovačka književnost ne sme sagledavati kao regionalna i posebna književnost, niti izvan hrvatske književnosti, nego i da „o ovom razdoblju, o epohi i pojedinim piscima, treba da pišu književni istoričari iz Hrvatske”.
Nedavne reakcije političara iz Hrvatske, povodom knjige „Istorija dubrovačke književnosti“, smatra Lompar, „pokazuju da smo i danas neprestano posmatrani cenzorskim očima hrvatske kulturne politike“.
O samoj knjizi Lompar je rekao da kao, naučni rezultat posmatranja, opisuje dve pojave u dubrovačkoj književnosti tokom nekoliko vekova – istoriju pisaca i dela kao i sistematiku žanrova i stilova.
„Oprezno, obzirno, skrupulozno i činjenično je popisano sve bitno u vezi srpske kulturne tradicije sa dubrovačkom književnošću“, kaže Lompar. On je istakao da je „ova knjiga čast ne samo autorki lično već i tradiciji iz koje dolazi i njenom izdavaču Srpskoj književnoj zadruzi“.
