Propaganda i fabrikovanje političkog konsenzusa
Posle ulaska u Drugi svetski rat, pokazalo se da politička administracija SAD-a više nije mogla da se liši manipulacije javnog mnjenja u tokovima njene međunarodne i unutrašnje politike
(ilustracija, Edvard Bernajs je tvrdio da javnost nije sposobna da razmišlja sâma i da anonimna elita mora da se pobrine za ovaj zadatak)
Najveća razlika između dva modela totalitarnog društva, nastalih u 20. veku, tiče se njihovog načina pristupanju vlasti. Komunizam je svoj revolucionarni teror osvojio teškom borbom i nametanjem ekstremističke manjine većini demokratske levice. Za razliku od puča koji je doveo boljševike na vlast u Rusiji, fašizam i nacizam bili su demokratski izabrani na parlamentarnim izborima u svojim zemljama. Većinska saglasnost biračkog tela je omogućila njihov dolazak na vlast u Italiji i Nemačkoj.
Proizvodnja saglasnosti
Fabrikovanje političkog konsenzusa bila je tema u modi, tokom prve polovine 20. veka, ne samo u Evropi, nego i u Sjedinjenim Američkim Državama. Edvard Bernejs, nećak Sigmunda Frojda, objavio je, 1928. godine u Njujorku, svoj priručnik za manipulaciju javnim mnjenjem pod poučnim naslovom – Propaganda. Već na početku, on je tvrdio da javnost nije sposobna da razmišlja sâma i da anonimna elita mora da se pobrine za ovaj zadatak.
Posle skoro čitavog veka sprovođenja ove Biblije političkog, komercijalnog, ideološkog, medijskog i kulturnog marketinga, pokazalo se da je Bernejsova tvrdnja imala dimenziju vizionarskog modernizma.
Ulazak SAD u II svetski rat, uz saveznike demokratskih zemalja Evrope, kao i makartizam u zoru hladnog rata, u velikoj meri su zaslužni za preokret američkog javnog mnjenja.
Srpsko izdanje knjige Edvarda Bernajsa
Manipulacija javnog mnjenja
Pokazalo se da politička administracija SAD-a više nije mogla da se liši manipulacije javnog mnjenja u tokovima njene međunarodne i unutrašnje politike.
Pri tome, ne treba zaboraviti ni totalitarne režime u Evropi koji su u velikoj meri doprineli sprovođenju upravljanja konsenzusom. To je bilo posebno vidljivo u odnosu prema Svetskom ratu, kao i u svim inscenacijama koje su mu prethodile kroz upotrebu medijske logistike neviđenih razmera, uključujući tu i kinematografiju.
Pitanje je da li bi se bez ovih režiranja, masovnih okupljanja, kolektivne euforije neviđenih razmera i histerije koja je fašističke i nacističke režime dovela na vlast, oni tamo održali, uprkos povorke užasa koje su pri tome izazvali.
Pouka koja može da se izvuče iz tragične prošlosti kolektivnog ludila, sprovedenog kroz svesno izazvanu manipulaciju javnog mnjenja i nečuveno iskorišćenog od patogenih tiranija, jeste model histerije jednoumlja. Režimi proizašli iz većinske legitimnosti zavisni su od tog modela još više nego autoritarni režimi, što je prvi uslov ratnohuškačkog ludila na regionalnom nivou koje može da se proširi sve do potpunog globalnog samouništenja.
